ตะวันกับเหมียว ตอนที่ 23 ร้านหนังสือ
"วันปฐมนิเทศ นั่นเป็นครั้งแรกที่พี่เจอพี่เต้นะ แล้วพวกเราก็เริ่มสนิทกัน เราเจอกันที่ร้านหนังสือบ่อยๆ พี่เต้ชอบยืนอ่านหน้าชั้นหนังสือด้วยนะ" ตะวันบอกบุ๊คเกี่ยวกับ
ลาเต้ บุ๊คตั้งใจฟังแล้วหลี่ตามองพี่สาว พร้อมความรู้ใหม่จากเพื่อนสนิทของเธอ
"ไม่ต้องเลยนะ เธอสรุปให้น้องฟัง เธอไม่ได้บอกรายละเอียด แล้วเธอเองก็ทำด้วย
เธอจะถามว่าอ่านอะไร แล้วก็ยืนอ่านด้วยกัน อ่านนานด้วย...
ลาเต้ขมวดคิ้วใส่ตะวันแล้วเอื้อมมือหยิบบางอย่างใต้เคาน์เตอร์
...เธอสั่งหนังสือไว้ใช้ไหมล่ะ เต้ห่อปกไว้ให้แล้ว ไปจ่ายเงินด้วย"
…
"มองอะไร รับไปสิ เอ๊ะ"
ลาเต้ตกใจที่ตะวันเอื้อมมือผ่านหนังสือแล้วสอดเข้าในซอกแขน นิ้วโป้งทั้งข้างของตะวันกดลงตรงไหล่ เสียงของหนังสือตกจากมือลงบนพื้น
"ปล่อย ปล่อยเต้เดี๋ยวนี้ ยะ อย่า"
ลาเต้พูดเสียงสั่นหลบสายตา ตะวันจับลาเต้เข้าหาตัว ไม่พูดอะไรแล้วค่อยๆชันเข่าลุกขึ้นแอนตัวลงมองคนที่กำลังกดไหล่
ลาเต้เงยหน้าสบตาตะวันด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
"ฮึบ"
หลังเคาน์เตอร์ด้านหลังร้านที่ไม่ถูกใช้งาน ตะวันพยุงตัวลาเต้ขึ้นยืน แล้วยกยกตัวเธอสุดแขน ดนตรีในร้านหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเล่นต่อในจังหวะใหม่
ในตอนนี้ มีแค่ตะวันคนเดียวที่ได้เห็นสีหน้าของลาเต้
ช่วงเวลาสั้นๆที่ขาลอยสูงจากพื้น ลาเต้จับแขนตะวันทั้งสองข้าง งอเข่าทิ้งน้ำหนักลงให้ตะวันอุ้มไม่ไหวจนต้องหยุดอุ้ม ลาเต้รีบก้มเก็บหนังสือทันทีที่ตะวันปล่อยมือ
"ถ้าหนังสือเสียหายจะทำยังไง นี่เต้ตั้งใจห่อปกให้ เธอไม่สนใจมันเลยหรอ"
"มันไม่เสียหายหรอก กับความสูงแค่นี้...
ตะวันรับหนังสือจากลาเต้
…แก้มแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว คุณกาแฟนม"
"เพ้อเจ้อ เธออยากให้น้องเห็นว่าเต้เชื่อฟังเธอใช่ไหม ไม่มีทาง เธอมันเอาแต่ใจ...
เธอได้หนังสือที่ต้องการแล้วนี่ ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า เต้ไม่ว่างอยู่กับเธอแล้ว เธอมันวุ่นวาย
บุ๊ค มากับพี่ มีงานจะให้ช่วย" ลาเต้ขมวดคิ้วใส่ตะวันแล้วเดินจูงมือบุ๊คออกไปจากเคาน์เตอร์ ตะวันมองตามทั้งสองคนแล้วอมยิ้ม ก่อนนำหนังสือในมือไปจ่ายเงิน
เสียงดนตรีเบาๆในร้านเริ่มชัดขึ้น ขณะที่ตะวันกำลังเดินไปจ่ายเงินก็สังเกต จากที่เคาน์เตอร์ด้านในไม่เห็นใครนอกจากพนักงานสองคน พอมาถึงด้านหน้ากลับตรงกันข้าม ร้านมีลูกค้ามากกว่าที่คิด
ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า หนังสือที่ห่อปกไว้แล้วผ่านเครื่องยิงบาร์โค้ด คิดเงิน แล้วเดินทางลงในถุงพลาสติก เงินทอนกับใบเสร็จถูกส่งให้ตะวันพร้อมหนังสือ ตะวันได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว
...
"ตกลงพี่ไม่มีงานให้ช่วยหรอ"
"ใช้ พี่แค่ไม่อยากให้บุ๊คอยู่กับตะวัน เดี๋ยวจะเล่าเรื่องของพี่ให้ฟังอีก เขาจะแกล้งพี่"
"ที่พี่เขาแกล้งก็เพราะพี่เต้สนิทกับเขาไม่ใช่หรอ/หืม?" ระหว่างที่บุ๊คกำลังถามลาเต้ เสียงของหนังสือที่ทำให้ถุงพลาสติกตึงก็ดังขึ้น ตามด้วยสัมผัสของมือจากด้านหลัง
มือซ้ายที่นิ้วนางใส่แหวนลูบหัวเธอที่มีชื่อของกาแฟ คนที่กำลังพูดถึงจู่ๆก็โผล่มา
แสงแดดมีบางอย่างจะบอกกาแฟนม
"กลับแล้วนะ ขอโทษที่มาวุ่นวาย ขอโทษนะ" ตะวันขยี้ผม
"ไม่ ไม่เป็นไร เต้ไม่โกรธเธอ เธอไม่ต้องขอโทษก็ได้" ลาเต้พูดแล้วหันไปมองตะวัน แล้วก็ สอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในซอกแขน "ฮึบ ฮึบ ทำไมเธอตัวหนักแบบนี้" ลาเต้พยายามออกแรงยกตะวันขึ้นบ้าง แต่มีแรงไม่พอ
"นี่จะอุ้มไปส่งที่บ้านหรอ"
"ไม่ ไปจนเบื่อแล้ว เธอสิต้องไปส่งเต้ แต่ถ้าเธอจะกลับแล้วก็ไม่เป็นไร ไว้วันอื่นก็ได้ เต้จะรอ"
"คะ ได้สิ สมมติว่ามีวันที่ว่างมากๆ วันจะมาอ่านหนังสือที่นี่ พอร้านปิดจะอุ้มเต้ไปส่งที่บ้านนะ"
"อือ อือ" ลาเต้พยักหน้ามองตะวันแล้วก็ยิ้ม
Comments