ตะวันกับเหมียว ตอนที่ 20 คาเฟอีน
(มีอะไรก็โทรมาล่ะ พี่อยู่ร้านหนังสือนะ)
"รับทราบคะ" เหมียวตอบตะวันแล้วกดวางสาย ใต้ร่มเงาของต้นไม้หน้าร้านกาแฟ ยังไม่ทันบอกลาโร โทรศัพท์ก็บอกว่าให้รับสาย ปลายสายบอกว่าไม่อยู่บ้าน แล้วบอกว่าจะเจอได้ที่ไหน การสนทนาผ่านโทรศัพท์ใช้เวลาไม่นานก็จบ แต่การสนทนาใต้เงาของต้นไม่ยังไม่จบ
"แล้วชวนฉันมากินกาแฟอีกนะ" น้ำเสียงที่อ่อนเหมือนกาแฟเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
หนึ่งชัวโมงที่กาแฟนมกลิ่นหอมกับกาแฟเข้มถึงใจถูกจิบจนหมด หนึ่งชั่วโมงนานพอที่จะทำให้กาแฟร้อนๆเย็นลง แต่ใครจะไปรู้ล่ะ คาเฟอีนในกาแฟที่กระตุ้นสมอง อาจใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกระตุ้นหัวใจด้วยก็ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกอดเธอ
"ฉันรักเหมียวนะ รัก ฉันรัก"
"โรอย่าถูผมสิ เรารู้แล้ว" เหมียวตอบแล้วลูบผมโร "ไม่มีความเข้มเลย อย่าทำให้เราชอบกาแฟนมสิ อื้อ"
โรออกแรงกอดแน่นก่อนแล้วสบตา
"รีบกลับบ้านละ อย่าให้ไม่สบายอีกนะ ยัยภูมิแพ้"
"เรายังไม่กลับบ้านหรอกนะ...
เหมียวจับแก้มโรด้วยมือทั้งสองข้าง
...แล้วเจอกันนะ ที่รักของฉัน~" เหมียวออกแรงบีบแก้มโร บีบเบาๆแล้วค่อยๆแรงขึ้น
แก้มโรถูกแทรกด้วยสีของมะเขือเทศทันที และชัดขึ้นเรื่อยๆตามแรงกด โรหลบสายตาแล้วถูกท้องเหมียวเบาๆดันตัวออกห่าง โรมองเหมียวแล้วปิดหน้าตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง
“โอ๋ๆ ไม่อายนะ” เหมียวจับมือโร
“พอแล้ว คาเฟอีนมันทำให้ใจฉันเต้นแรง แกอย่ากระตุ้นสิ แก้ม แก้มฉันก็แดงแล้วใช่ไหม”
“เป็นมะเขือเทศแล้ว”
โรแก้มแดงก่ำเพราะเหมียวยื่นหน้าเข้ามาใกล้
สีของมะเขือเทศแทรกผ่านนิ้วโป้ง ชัดขึ้นตามแรงกด คาเฟอีนในกาแฟกระตุ้นหัวใจและการสูบฉีดเลือด
ไม่เหมือนใบไม้ที่ลอยตามแรงลมหรือตกตามแรงโน้มถ่วง แก้มที่อ่อนโยนแดงเพราะความรู้สึก
2
ประตูกระจกเปิดเข้าให้ผู้เปิดเข้ามาด้านใน อุณภูมิเปลี่ยนไปทันทีที่ก้าวเข้ามา ไม่ว่าใครที่เข้ามาในร้านจะต้องได้กลิ่นของตัวอักษร ตัวอักษรในกระดาษที่ถูกรวมเป็นเล่มหนังสือ รูปเล่มมากมายบอกบางอย่างผ่านหน้าปกและสัน บรรยากาศที่เงียบและสงบมีความเป็นเอกลักษณ์ ในสถานที่ที่รวบร่วมหนังเป็นหลัก สถานที่ที่นักอ่านทุกคนชื่นชอบ ถ้าไม่ใช้ห้องสมุด ผู้คนจะเรียกที่นั่นว่าร้านหนังสือ และแน่นอน มุมของตึกแถวที่ถูกแบ่งเป็นสองชั้นตรงสี่แยก ผู้คนเรียกที่นี่ว่าร้านหนังสือ และคนที่แต่งตัวเหมือนๆกันในร้านถูกเรียกว่าพนักงาน
"โอ๊ย" เสียงอุทานจากความเจ็บดังขึ้นในช่วงของชั้นวางหนังสือ สร้างความสงสัยให้เหล่านักอ่านในร้าน
"นั่นสันหนังสือนะ เอามาตีได้ไง" เด็กสาวผมสั้นในชุดพนักงานพูดกับพนักงานอีก
คน พนักงานชายที่ดูอายุพอๆกัน
"เห็นยืนอ่านมาตั้งนานแล้ว ตอนแรกก็คิดว่ากำลังเช็คหนังสืออยู่ แต่ที่เธอทำคือกำลังอ่าน อ่านจริงจังเลยด้วย นี่เวลางานนะ" พนักงานชายพูดแล้ววางหนังสือในมือลงบนชั้นวาง หนังสือที่สร้างเสียงโอ๊ย
"บอกกันดีๆก็ได้นี่ นายไม่เห็นต้องตีเลย ใจร้ายชะมัด" พนักงานหญิงทำหน้าบึ้งใส่พนักงานชาย แล้วเก็บหนังสือที่อ่านเข้าชั้นหนังสือ เธอมองพนักงานชายด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทั้งคู่จ้องหน้ากันแบบเอาเรื่อง โดยที่ไม่รู้ว่ามีพนักงานอีกคนตรงเข้ามา
"ชั้นบนมีงานให้ช่วย ขึ้นไปด้วยกันทั้งคู่เลย เข้าใจนะ" เธอโอบคอทั้งสองคนแล้ว
แกว่งข้อมือไปมาพร้อมกระดาษในมือ จากนั้นพนักงานทั้งสองคนก็ขึ้นบันไดไปด้วย เธอมองตามทั้งสองคนก่อนเปลี่ยนความสนใจไปที่ชั้นหนังสือ
สายตาที่จัดระเบียบพนักงานมองผ่านสันหนังสือไปเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่บางคน คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และเป็นคนที่เธอรู้จัก
เธอยิ้มให้แล้วตรงเข้าไปหา ชายหนุ่มใส่เสื้อคอกลมกับกางเกงพละ ใส่แว่นตาและรวบผม
"ว่าไงตะวัน ไม่ได้เจอเธอตั้งนาน คิดถึงจัง" เธอทักทาย
"ลาเต้" เขาเอ่ยชื่อเธอตอบ
Comments