ตะวันกับเหมียว ตอนที่ 24 พี่สาว

"พี่ลาเต้ พี่วันอยู่ไหน" เสียงเอ่ยชื่อกับคำถามที่ชัดเจนดังขึ้นข้างหูผ่านสัมผัสของหน้าผาก หน้าผากที่ถูผมกับมือที่โอบกอด

สิบนาทีก่อนหน้านี้ พี่ชายเจ้าของมือที่โอบกอดเพิ่งออกไปจากร้าน ผ่านไปไม่นานน้องสาวก็โผล่มา

ตรงพื้นที่ว่างระหว่างชั้นหนังสือ เสียงดนตรีในร้านชัดมากๆแต่เสียงของคนที่โอบกอดชัดกว่า

"เหมียว" ลาเต้เอ่ยชื่อเจ้าของมือที่กอด น้องสาวแท้ๆของตะวัน "คุณพี่ชายกลับไปแล้วล่ะ บอกว่าจะไปรอน้องสาวที่บ้าน" ลาเต้ตอบเหมียวด้วยน้ำเสียงนิ่ง แล้วเอี้ยวคอมอง ไม่มีเสียงตอบรับอะไรนอกจากความรู้สึกที่ท้ายทาย เส้นผมลาเต้ถูกถูด้วยหน้าผากแล้วก็จมูก

เหมียวกำลังคลอเคลีย

"คิดถึงพี่ลาเต้" เหมียวพูดแล้วกอดแน่นขึ้นอีก

ลาเต้นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหันมามอง

…

"เราตัดผมหรอ"

"ค่ะ ตัดข้างหน้า ตัดผมหน้าม้านิดหน่อย" เหมียวตอบแล้วทำนิ้วฉับๆตรงปลายผม แล้วก็ยิ้มให้

ลาเต้มองผมเหมียวอย่างสนใจ จากนั้นก็แตะกลางหัวเหมียวเบาๆ ลูบไล้ผมอย่างเอ็นดู

เหมียวเงยหน้าตอบมือที่ลูบผมจนจมูกถูกกับฝ่ามือ

"พี่เต้ลูบผมเหมือนพี่วันเลย" เหมียวพูดเสียงอ่อนแล้วยิ้มเห็นฟัน

"ชอบล่ะสิ แบบนี้"

เหมียวพยักหน้าตอบ

"รู้ตัวรึเปล่า ตัวเองทำให้คุณพี่ชายเป็นห่วงนะ เมื่อคืนไม่สบายใช้ไหม แทนที่วันนี้จะพักผ่อน แต่กลับออกไปนอกบ้านแต่เช้า...

ลาเต้ดึงผมเหมียวเบาๆ

...พอคุณพี่ชายบอกพี่ พี่ก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย ตัวเองน่ะอ่อนแอ อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิ"

"เมื่อคืนพี่วันนอนดึกหนูไม่อยากปลุก แล้วก็ไม่คิดว่าพี่วันจะตื่นสาย หนูนัดเจอเพื่อนที่ร้านกาแฟ เพื่อนสนิทตั้งแต่มอปลาย...

เหมียวก้มหน้าพร้อมกับแววตาที่เปลี่ยน

…รอแค่มหา’ลัยเปิด หนูก็เป็นนักศึกษาปีหนึ่งแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลก็ได้"

"คุณพี่ชายบอกว่าไม่กี่วันก่อนออกไปนอกบ้านแต่เช้า เหมียวอยู่บ้านคนเดียว แล้ววูบตกบรรได บอกว่าถ้าไม่เห็นแผลกับรอยช้ำคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...

พี่ไม่รู้ว่าเราคิดอะไร แต่ยังไง ตะวันก็อดเป็นห่วงไม่ได้หรอก"

…

"หนูรู้ว่าหนูอ่อนแอ ร่างกายอ่อนแอ ถ้าอยู่กับพี่วันหนูจะอ่อนแอได้ แต่หนูก็อยู่คนเดียวได้ หนูจะไม่ทำตัวอ่อนแอ หนูก็ดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่เด็กแล้ว ไม่ใช้ทั้งภาระแล้วก็ความรับผิดชอบ...

เหมียวก้มหน้า

...หนูกลัว กลัวพี่วันจะคิดแบบนั้น"

2

"ติ๊ด" เสียงรีโมทเครื่องปรับอากาศดังขึ้นในห้องชั้นล่างของบ้าน เสียงติ๊ดบอกว่าเครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานแล้ว อุณหภูมิจะเย็นลงตามตัวเลขที่แสดงบนรีโมท ยี่สิบหาองศา คืออุณหภูมิที่ปรับไว้

บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา รีโมทเครื่องปรับอากาศถูกวางไว้บนโต๊ะ ใกล้ๆกันมีจานเค้กกับโทรศัพท์วางอยู่

ตะวันนั่งพิงโซฟาหลังจากกัดเค้กไปไม่กี่คำ สายตามองโทรศัพท์บนโต๊ะตรงหน้า

"หือ" ตะวันเอะใจ

จู่ๆโทรศัพท์ก็ส่งเสียงพร้อมกับสั่น บอกว่ามีโทรสายเรียกเข้า ตะวันอ่านรายชื่อที่โทรมา "สุดที่รัก" คือคำตอบที่ได้

"รักหรอ"