ตะวันกับเหมียว ตอนที่ 22 ผ้าเช็ดหน้า

กิจกรรมเริ่มขึ้นหลังเสียงกริ่งเข้าแถว น้องทุกคนได้รับป้ายชื่อจากรุ่นพี่ ป้ายชื่อที่ต้องเขียนชื่อของตัวเองแล้วห้อยคอไว้ บอกให้รู้ว่าชื่ออะไร ป้ายชื่อจะมีสีหลายสีแตกต่าง ไม่ว่าจะเป็น สีฟ้า สีเหลือง สีเขียน สีแดงก็ด้วย สีของป้ายชื่อจะแบ่งกลุ่มของรุ่นน้องเพื่อทำกิจกรรม พอแน่ใจว่าทุกคนมีป้ายชื่อ รุ่นพี่ที่มีป้ายสีเดียวกันจะนำรุ่นน้องไปยังฐานกิจกรรมต่างๆในโรงเรียน

จำนวนของสถานที่ทำกิจกรรมเท่ากับจำนวนของสี ในทุกกิจกรรมรุ่นน้องจะได้รู้จักรุ่นพี่ และเพราะเป็นวันปฐมนิเทศ ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ทุกโรงเรียนรึเปล่า การที่แก้มถูกทำให้เลอะด้วยผงสีขาวผสมน้ำ การปะแป้ง แล้วก็ขนมจากรุ่นพี่ที่ไม่อร่อยเลย กับกาแฟที่ไม่หวาน

มันเป็นเหตุการณ์ก่อนรุ่นพี่จะนำรุ่นน้องเขาไปรวมกันในหอประชุม หลังจากการร่วม

กิจกรรมทั้งหมดแล้ว รุ่นพี่มีขนมปังที่ไม่รู้ว่าไส้อะไรแต่มากพอสำหรับน้องทุกคนและนี่คือจุดไครซิสของวัน

รุ่นพี่บอกกับรุ่นน้องทุกคนในที่นี้ว่าต้องกิน เด็กรุ่นน้องผู้หญิงคนนึงที่แก้มเลอะรับขนมปังจากรุ่นพี่โดยไร้คำถาม ความเหนื่อยจากการทำกิจกรรมกับเหงือที่ไหลไม่หยุดทำให้ไม่คิดอะไร เธอจัดการขนมปังที่ได้รับมาโดยไม่รู้ว่ามันสอดไส้กะปิ ถึงจะนิดเดียวแต่น้องทุกคนที่กินรับรู้รสชาติเดียวกัน หลังจากกินขนมปังสอดไส้พิเศษแล้ว รุ่นพี่ยังมีน้ำให้น้องกินด้วย น้ำแดงที่ให้ความรู้สึกหวานตั้งแต่แรกเห็น

รุ่นน้องรับแกวน้ำพลาสติกจากรุ่นพี่ โดยไม่ตั้งคำถามเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือกระดกน้ำแดงหมดแก้วอย่างรวมเร็ว น้ำแดงที่ความจริงคือน้ำเปล่าใส่สีผสมอาหารกับเกลือ

"อ้วก"

เพราะความรีบร้อน ผลที่ตามมาก็คืออาการสำลักและความเลอะเทอะ จากคอเสื้อ ริมฝีปากถึงคาง มือ และป้ายชื่อ สภาพของเธอตอนนี้ดูมอมแมมมาก

รุ่นพี่ที่อยู่ใกล้ๆรีบเข้ามาดูอาการพร้อมกับรุ่นน้องผู้ชายอีกคน รุ่นพี่ผู้ชายไม่มีป้ายชื่อกับรุ่นน้องผู้ชายป้ายชื่อสีแดง

ทั้งสองคนถามอาการด้วยความเป็นห่วง รุ่นพี่บอกว่าจะพาไปห้องน้ำขณะที่น้องป้ายแดงมีบางอย่างจะให้

ใช้นี่เช็ดสิ ลาเต้" รุ่นน้องคนนั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดที่พับเรียบร้อย

"น้องลาเต้ใช้ผ้าเช็ดหน้าของน้องแว่นสิ แล้วเดี๋ยวพี่จะไปหาผ้าหรือทิชชูให้" รุ่นพี่บอกให้รับสิ่งที่เขายื่นให้ ตอนนั้นเองที่สังเกตป้ายชื่อของรุ่นน้องคนนี้

"ขอบใจนะ ตะวัน ฮะ ฮัดชิ้ว"

2

ในเวลาที่เข็มสั้นอยู่ที่เลขสอง เข็มยาวอยู่ที่เลขหกของวัน เวลาที่แสงแดดทำให้ไอศกรีมขายดี ดีจนบางคนซื้อรสเดียวกันถึงสองแท่ง

เหมียวเดินกินน้ำไอศกรีมรสส้มไปเรื่อยๆอย่างมีจุดหมาย มือขวาถือสิ่งที่กิน มือซ้ายถือถุงใส่ขวดวิตามินกับไอศกรีมอีกแท่ง แดดร้อนทำให้ไอศกรีมละลายเร็วและย้อยลง แต่เหมียวสามารถกินได้โดยไม่เลอะมือ รสหวานและเย็นทำให้ลืมไปเลยว่าแดดร้อน

เหมียวเดินผ่านตึกแถวร้านเสริมสวยแล้ว แต่ยังอยู่บนฟุตบาท เส้นทางข้างหน้าคือปากซอยที่มีรถเข้าออก ตะวันบอกเสมอว่าเวลาจะข้ามถนนต้องแน่ใจว่าปลอดภัย เหมียวมองทั้งในซอยและปากซอยจนแน่ใจว่าไม่มีรถผ่านเข้าออก แล้วข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม เส้นทางข้างหน้าเป็นตึกแถวเหมือนเดิม ที่แตกต่างคือชั้นล่างของแต่ละตึก ระหว่างที่เหมียวเดินผ่านก็สังเกตไปเรื่อยๆ ตึกแถวสูงประมาณสี่ชั้นมีชั้นล่างไม่ซ้ำกัน มีทั้งร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อ ร้ายขายดอกไม้ ร้านเกมส์ ฝั่งตรงข้ามของตึกแถวก็มีความหลากหลายไม่แพ้กัน มีบ้านหลังใหญ่ ร้านซ่อมรถ และอื่นๆอีกมากมาย

เหมียวเดินผ่านช่วงของตึกแถวทั้งหมดกับอีกหนึ่งซอย ต่อจากตึกแถวเป็นรั้วบ้าน คำสุดท้ายของน้ำแข็งแท่งหมดลงหน้าบ้านนี้ หน้าบ้านที่มีถังขยะเทศบาล เหมียวทิ้งไม้ไอศกรีมลงถังขยะที่ว่างเปล่า เสียงแท่งไม้ที่เล็กกระทบก้นถังเบาๆให้ได้ยินก่อนเดินผ่าน ในตอนนั้น จู่ๆเสียงทักทายจากผู้เฝ้าบ้านก็ดังขึ้น

"โฮ่ง"

"ห๊ะ" เหมียวสะดุ้งแล้วหันไปทางเสียงด้วยความตกใจ เสียงที่ได้ยินผ่านรั้วบ้าน "อะไรกัน มีหมาด้วยหรอ" เหมียวมองผ่านประตูสแตนเลส สุนัขพันธุ์บางแก้วสีขาวลายดำคือเจ้าของเสียง มันจ้องหน้าเหมียวแล้วหางชี้ขึ้นส่ายไปมาอย่างเป็นมิตร ต่างฝ่ายต่างสบตากันผ่านรั้วสแตนเลส

เหมียวหยิบบางอย่างที่มีไอน้ำเกาะจากในถุงแล้วยื่นให้

"กินไอติมไหม"

"โฮ่ง"