ตะวันกับเหมียว ตอนที่ 19 ตื่นสาย

(แล้ววันโอเครึเปล่า ไม่ได้ตัวร้อนใช้ไหม งั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงได้แล้ว นี่จะเที่ยงแล้วนะ) ปลายสายพูดด้วยความเป็นห่วง

"ถ้าเป็นรัก รักจะปลุกวันรึเปล่า"

(รักจะปล่อยให้นอน รักไม่ปลุกหรอก)

...

"วันลุกจากเตียงแล้ว ไว้วันโทรกลับไปนะ" ปลายสายตอบด้วยหางเสียงก่อนตะวันกด

วางสาย ตะวันมองนาฬิกาตั้งโต๊ะหัวเตียง เข็มสั้นอยู่ที่เลขสิบเอ็ด เข็มยาวอยู่ที่เลขแปด เครื่องปรับอากาศยังทำงานอยู่ แต่ม่านถูกเปิดไว้รับแสงผ่านหน้าต่างบานเลื่อนที่ปิด

เป็นอีกวันที่หายาก วันที่นอนตื่นสาย ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ก่อนตะวันโทรหารัก ตะวันลืมตาตื่นพร้อมกับรับรู้ว่ามีแค่ตัวเองบนเตียง เหมียวไม่อยู่ในห้อง แต่มีกระดาษโน๊ตกาวแปะหน้าผากเขียนข้อความไว้

"หนูจะออกไปข้างนอก ในครัวมีข้าวผัดด้วยนะ อ้อ วันนี้มีคนตื่นสายด้วยล่ะ : )"

…

ทั้งที่เมื่อคืนไม่สบายแท้ๆ ตื่นเช้ามาก็ไม่เจอหน้า แย่ที่สุดเลย

มุมโต๊ะทำงานของเหมียว ตะวันนั่งเก้าอี้แล้วมองมาที่เตียง ผ้านวมที่เพิ่งพับกับกล้องถ่ายรูปหัวเตียง กล้องที่เมื่อคืนไม่ได้อยู่ที่หัวเตียง

ตะวันปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ กดหารายการโปรด หารายชื่อที่บันทึกว่า "ผมยุ่ง" แล้วกดโทรออก...

เสียงสัญญาณต่อเลขหมายดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ผมยุ่งก็กดรับ

(กู๊ดมอร์นิ่งคะ คนตื่นสาย) น้ำเสียงสดใสเอ่ยขึ้น

"ทำไมตื่นแล้วไม่ปลุกพี่ หายไข้แล้วหรอ ตอนนี้อยู่ที่ไหน"

(ไม่ปลุกหรอก ถ้าตื่นก็ไม่ได้... สิ หนูตัวไม่ร้อนแล้วด้วย ตอนนี้อยู่ร้านกาแฟคะ ร้านที่มาบ่อยๆ...

เหมียวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

…พี่วันกินข้าวผัดรึยัง มีไข่ต้มด้วยนะ/ใครหรอ?)

"ถ้าตัวร้อนอีกล่ะ เราพึ่งจะหายไข้นะ"

(ไม่เป็นไรค่ะ เป็นห่วงหรอคะ)

...

"ห่วงสิ" น้ำเสียงตะวันเปลี่ยนไปจากคำถาม “นอนกอดมาตลอดทั้งคืนเลยไม่รู้ตัวหรอ”

(ฮิฮิ พี่วันตื่นสาย หนูไม่อยากปลุก เดี๋ยวความฝันจะไม่ต่อเนื่องนะ นี่พี่วันต้องพึ่งตื่นแน่เลย พึ่งตื่นใช่ไหม)

"ค่ะ" ตะวันตอบ

(รีบไปกินข้าวเลยนะ ถ้าไม่มีแรงอาจจะติดหวัดก็ได้ แล้วค่อยโทรคุยกัน นะ)

"เอางั้นก็ได้"

เหมียวตอบตะวันด้วยหางเสียงและวางสาย

2

"พี่วันไง พี่ชายเราตะวัน ที่เราเล่าให้โรฟังบ่อยๆไง จำได้รึเปล่า"

"เอ๊ะ คนนั้นน่ะหรอ"

ใบหน้าที่แสดงความสนใจมองเหมียว ในร้านกาแฟสไตล์สวนพื้นที่ไม่มาก ร้านกาแฟที่ไม่ไกลจากบ้าน เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆนั่งร่วมโต๊ะกัน คนนึงเป็นสาวแว่นผมยุ่ง อีกคนเป็นสาวเรียบร้อย เธอไม่ใส่แว่นและผมยาวสลวย ชื่อของเธอเกี่ยวกับความรัก "โร" จากคำว่า "โรแมนติก" เธอเป็นผู้สั่งกาแฟนมร้อนกลิ่นหอม ตรงข้ามกับคนที่เธอมอง คนที่สั่งอะไรก็ได้เอาเข้มๆนะ

แค่กาแฟก็บอกได้แล้วว่าใครดูเด็กกว่า

"พี่ชายตื่นสายหรอ" สาวผมยาวสลวยถาม

"ปกติตื่นเช้ามากๆเลยล่ะ แต่วันนี้ตื่นสาย" สาวผมยุ่งตอบแล้วยกแก้วกาแฟที่ขึ้นจิบ จากโต๊ะมุมในสุดของร้าน สายตามองออกไปผ่านกระจกดูต้นไม่ต่างๆที่ไม่รู้จัก แสงแดดส่องผ่านกระจกสร้างเงาให้แก้วกาแฟ กลิ่นหอมของในแก้วผสมกับบรรยากาศ เสียงดนตรีในร้านชัดขึ้นเมื่อไม่มีการสนทนา โต๊ะว่างหกตัวพร้อมเก้าอี้กับเคาน์เตอร์บอกสาเหตุที่ร้านเงียบ นาฬิกาติดผนังในร้านบอกเวลาที่ผ่านไป ในสายตาของผมยุ่ง เธอที่ผมยาวสลวยดูแตกต่าง

จากเมื่อก่อน ผู้หญิงผมสั้นที่ให้ความรู้สึกว่าเด็ก ตอนนี้ผมยาวเท่ากันแล้ว

"จ้องหน้าฉันทำไม มีอะไรติดหน้าฉันหรอ" โร ถามแล้วจับแก้มตัวเอง "ตอบฉันสิ" โร เปลี่ยนไปจับผมตัวเอง

ผู้ถูกถามสังเกตเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างขวา แหวนเงินวงเล็กที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

โร สบตาเหมียวรอคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมือทั้งสองข้างก็เปลี่ยนจากจับผมเป็นปิดหน้า

"ถ้าไม่ตอบแกจะไม่เห็นหน้าฉัน" โรบอก

"เรามองกระโปรงกับรองเท้าก็ได้" เหมียวสะกิดขาโรใต้โต๊ะผ่านรองเท้า มือทั้งสองจับขอบโต๊ะแล้วชะโงกตัวไปด้านข้าง มองสิ่งที่พูด "กระโปรงสีชมพูกับรองเท้าสีแดง โอ๊ะโรใส่ส้นเตี้ยหรอ" เหมียวสังเกต

"เปิดแล้ว เปิดหน้าแล้ว" โร งอเข่าปลายรองเท้าจิกพื้น "หยุดชะโงกสิย๊ะ มองสิ มองหน้าสิ ทำไมต้องมองกระโปรง"

"โรดูเป็นผู้หญิงขึ้นมากเลย ใส่แหวนที่นิ้วนาง ไว้ผมยาว นุ่งกระโปรงแล้วก็ส้นเตี้ย...

เหมียวเอนตัวกลับมาพิงเก้าอี้

...มีแฟนแล้วหรอ" เหมียวถาม

...

"ถ้าจะมีแฟนฉันขอเป็นแกนะ" โรตอบ

เหมียวคว้าแก้วกาแฟขึ้นกระดกหลบสายตา

"เข้มอ่ะ" เหมียววางแก้วกาแฟพร้อมกับส่วนที่ย้อยจากริมฝีปากไปที่คาง โรยื่นแก้ว

ของตัวเองให้เหมียว

"แก้วนี้หวานนะ : )"

3

เสียงปุ่มควบคุมของกล้องดังขึ้นเป็นระยะ เลื่อนเปลี่ยนภาพไปเรื่อยๆ ภาพของตัวเองตอนหลับกับภาพของสัมผัสที่รู้สึกในฝัน ไม่รู้ว่าตั้งใจวางกล้องไว้รึเปล่า แต่หลักฐานคือรอยลิปสติก ตอนนี้รู้แล้วสาเหตุที่ไม่ปลุก